Williston wordt ook wel Boomtown, USA genoemd. Wat voor de olie een gehucht was is nu een bloeiend stadje. Hotelkamers en vluchten naar Williston zijn nog steeds schaars en ik zou ongeveer $1000 moeten betalen voor een vluchtje van minder dan 2 uur. Dat hebben we dus maar met mijlen betaald.
Williston International Airport (ligt vlakbij Canada en ze hebben enkele vluchten per week daarheen, vandaar 'international', haha), is niet veel meer dan een loods. We gaan met een trapje zo op de grond en lopen de loods in. We hebben direct een auto en rijden meteen naar kantoor.
Daar maak ik kennis met Leen's collega's en ik krijg een rondleiding met uitleg in het laboratorium. Daar worden alle geïinjecteerde vloeistoffen getest en alles wat uit de grond komt ook.
Dan lopen we naar het naastgelegen warehouse, waar talloze trucks buiten geparkeerd zijn. De crews zitten tussen twee jobs in, wat betekent dat ze tijd hebben om de trucks te wassen e.d. Leen maakt hier en daar een praatje en dan lopen we naar binnen. En daar is ons kind druk aan het werk! Hij komt ons een snelle hug geven en we kletsen kort en dan gaat hij weer aan het werk. Het is zijn taak om vrachtwagens te laden en te lossen met de chemicaliën, waarna de vrachtwagen weer naar de put rijdt.
We zullen hem vanavond langer zien voor zijn verjaardagsdineetje.
Op een half uurtje van kantoor ligt de put waar op dit moment gefracced wordt. We rijden er door een glooiend landschap en gedeeltelijk over onverharde wegen heen. We rijden het terrein op, maar ik mag de auto niet uit omdat ik niet aan de veiligheidsvoorschriften voldoe. Leen legt het een en ander uit en we blijven een poosje kijken.
Leen wil graag de put bezoeken die hij als allereerste voor het bedrijf heeft gefracced. We rijden er door het mooie landschap heen. We zien veel eindeloze velden met gele bloemetjes ( mosterdzaad) met verlaten schuurtjes en kerkjes en soms zelfs verlaten en vervallen gehuchten. Erg mooi allemaal.
Er zijn veel putten. Ongeveer één per vierkante mijl. Op de meesten staan jaknikkers. Sommigen worden nog geboord en anderen worden gefracced. Het landschap is verder leeg, met hier en daar een boerderij. De putten staan vrijwel allemaal op landbouwgrond.
Leen wil op de foto bij 'zijn' eerste put. Tegenwoordig fraccen ze een put in een paar dagen, drie jaar geleden kon dat wel eens een paar weken duren. Deze put producert nu olie en behalve twee jaknikkers is er weinig meer te zien.
We willen even kijken bij het Lewis en Clark State Park, aan de Missouri River. Lewis en Clark waren twee mannen die in de 1800’s de opdracht kregen een oost- west waterverbinding te vinden, dus van de Atlantische Oceaan naar de Pacific Ocean. Ze stuitten op de Rocky Mountains en in dat opzicht was de expeditie een mislukking. Uiteraard leerden ze heel veel andere dingen en hier, in dit gebied, sloegen ze kamp op.
We kijken er even rond en dan wordt het tijd om naar het restaurant te gaan. Steven komt al snel en praat honderduit. Hij heeft het erg naar zijn zin hier en dat is natuurlijk prettig voor ons om te horen. Om 10 uur nemen we afscheid en het is gewoon nog licht buiten. Dat ben ik niet gewend in Denver, waar het om 9 uur echt pikkedonker is.
In het hotel gaan de lichten al snel uit, want we willen morgen nog veel doen, voordat ik weer weg moet.
De volgende ochtend maken we ons snel klaar en gaan ontbijten bij Gramma Sharon. No Starbucks hier. Als ik vraag om fruit lacht de serveerster. Dat hebben ze niet. De levenstijl is ongezonder dan hier in Denver.
We rijden langs nog een heel aantal putten en voor Leen is het een trip 'down memory lane', zoals ze hier zeggen. We komen langs een schattige begraafplaats en besluiten dat dit geen slechte plek is om voor eeuwig te rusten.
Laatste stop is het bezoekerscentrum bij het samenkomen van de Missouri en de Yellowstone rivieren. Er is een klein museumpje bij en we kijken ook nog even buiten.
Dan is het tijd om naar het 'vliegveld' te rijden. Leen dropt me af en ik reis met een collega terug naar Denver. Leen blijft nog een dag en zal vandaag terugkomen.
Kort maar krachtig dus. Een heel ander landschap weer, maar ook weer erg mooi. Amerika is zo ontzettend uitgestrekt!
