Dag 4 en 5 in Washington

Zondagochtend komen we laat op gang en zitten vervolgens lang op het terras bij de Starbucks. Ook wel eens zalig, toch?

Maar we komen uiteindelijk dan toch in beweging. Als eerste deze ochtend willen we het Museum of American History bezoeken. 

We stuiten op een hele grote parade waar groepen native americans dansend over straat gaan. Ik vertel Lin dat de Amerikanen dol op parades zijn.

We kijken een tijdje en gaan dan het museum in. 

We bekijken een tentoonstelling over het ontstaan van de allereerste Amerikaanse vlag en die kunnen we ook zien. Bijna vergaan en er zijn stukken uitgeknipt. Foto's mogen we niet maken, daar is de vlag te kwetsbaar voor. 

Dan gaan we naar de japonnen van de First Ladies kijken. Van Martha Washington tot Michelle Obama, van een groot aantal presidentsvrouwen is er een japon. Leuk hoor!

We kunnen wel een dag zoekbrengen in dit museum maar we gaan een deurtje verder. Naar the National Gallery of Art. De meeste musea zijn hier gratis, ideaal. Ik wil graag de Nederlandse meesters zien en ook hangt er de enige Da Vinci in Amerika.

Vermeer:

We lunchen weer lekker buiten en gaan dan op pad naar Ford's Theater. Hier is President Lincoln neergeschoten. Helaas kunnen we het balkonnetje waar het gebeurd is niet zien, want het theater is nog steeds in gebruik en er is een show. Wel is er een tentoonstelling onder het theater. Ik leer weer een hoop bij. 

Nadat Lincoln was neergeschoten werd hij naar een huis aan de overkant gebracht, waar hij negen uur later overleed. Ook dit huis bezoeken we en zien de kamer waarin deze belangrijke president is overleden. De aardige vrijwilliger vertelt enthousiast. 

We lopen weer naar het Witte Huis, waar we vermoeid en warm op een bankje neerzijgen. Het verveelt nooit naar alle toeristen en demonstranten te kijken. 

Nu willen we nog graag het kerkje zien waar alle presidenten naar de kerk gaan. Dat vinden we ook, maar het is helaas gesloten.

Nu strompelen we terug naar het hotel. De benen zijn behoorlijk vermoeid, haha. Na even gerust te hebben, gaan we weer lekker uit eten in China town.

Maandag is onze laatste dag alweer! Voor vanochtend hebben we nog iets leuks: we hebben kaartjes voor het Washington Monument! 

Boven is het uitzicht geweldig!

Witte huis:

WW II, Reflecting Pool, Lincoln Memorial, en aan de overkant links van de brug Arlington

We hebben nog wat tijd en scoren ook een Pandora bedeltje voor Lin en proberen dan het kerkje nog een keer en die is nu wel open! We zien het presidenten bankje en de knielkussentjes voor alle presidenten. Wel leuk om gezien te hebben.

Nu wordt het echt tijd om terug te gaan, helaas. Onze vluchten vertrekken op tijd en we nemen weer afscheid. Het went nooit. We hebben een supertijd gehad met z'n tweeën in deze leuke stad!

Washington DC met Linda!

En toen was het zomaar ineens de dag waar ik al weken naar uitkeek: naar Washington DC met Linda!

Na een vlotte vlucht kwam ik donderdagmiddag aan op Dulles International en zag al gauw dat de vlucht uit Amsterdam ook was geland. Ik ging lekker zitten bij Int. Arrivals en vermaakte me met mensen kijken. Na een uurtje kwam ze dan eindelijk door de deuren! Big hug, even plassen en in de taxibus naar het hotel.

Ondanks dat het voor haar na middernacht was wilde ze niet in de hotelkamer blijven. We liepen de zes blokken naar het Witte Huis en namen onze eerste selfie:

Heel apart om daar nu ineens te staan. We keken onze ogen uit naar de aparte figuren die er stonden te protesteren en naar de vele toeristen. 

Ook liepen we naar het Washington Monument. Daarvoor hebben we maandag kaarten om met de lift naar boven te gaan.

We aten iets bij een Italiaans restaurant. Linda een voorgerecht want veel honger had ze niet. Tegen tienen waren we weer bij het hotel en ze viel direct als een blok in slaap.

Het is gezellig wakker worden met mijn zus. Ze kletst er direct op los. Voor mij is het nog erg vroeg maar ik kom er ook uit. We moeten niet te laat weg want we hebben vandaag afgesproken met Petra. We kennen haar van haar blog en facebook en ik heb haar al eens ontmoet. Zij is gids en zal ons een rondleiding geven vandaag. 

We eten even in de Starbucks in de lobby en gaan dan op pad om de metro uit te vogelen. Dat lukt en iets te vroeg staan we op de afgesproken plek. Petra komt ook al snel en het is direct gezellig. 

We lopen een rondje monumenten en Petra vertelt iets over allemaal. We maken overal foto's en kletsen ondertussen gezellig.

World war II monument:

Vietnam memorial

Lincoln monument

Korea memorial:

Jefferson monument

Voor de lunch heeft ze gereserveerd bij een heel gezellige bar. We worden vlot bediend en onze linzenburgers zijn zalig! Ik wil graag een Pandora bedeltje ter herinnering en omdat dit een privetour is neemt Petra ruim de tijd om een juwelier te vinden die het bedeltje heeft.

Ook wil ik graag de originele Onafhankelijkheidsverklaring in het echt zien en weer maakt Petra daar tijd voor en loodst ons de National Archives binnen. 

Het Capitool:

Library of Congress:

Na vieren nemen we afscheid en Linda en ik voelen onze benen wel. We hebben wel zo'n 10 kilometer gelopen! 

We gaan ergens in de schaduw zitten en bedenken wat we willen doen. Maar zoals gewoonlijk kletsen we weer een uur in tien minuten en is het te laat nog ergens heen te gaan. Even naar het hotel maar en daarna lekker eten.

Zaterdag staan we ook weer bijtijds op en maken ons klaar voor de dag. We nemen de metro naar Arlington, de nationale begraafplaats. Tussen de rijen sobere witte grafstenen lopen we naar het monument van de onbekende soldaat. Dit wordt 24 uur per dag bewaakt en elke half uur is er een afwisseling van de wacht. Heel indrukwekkend. 

We stoppen bij de monumenten voor de space shuttles die neergestort zijn en komen dan bij het graf van de doodgeschoten John Kennedy en zijn vrouw Jackie. Hier brandt een eeuwig vuur, door Jackie aangestoken bij de begrafenis van haar man. 

As laatste stoppen we bij het huis van Robert E. Lee, vanwaar we een prachtig uitzicht over de stad hebben. We krijgen een rondleiding door het huis. 

Dan weer een stop verder met de metro en we stappen uit bij het Pentagon. Daar is op 11 september 2001 het derde vliegtuig neergestort. Bij de memorial zitten we even op een van de helaas vele bankjes in de schaduw. Elk bankje is in de vorm van een vliegtuigvleugel en representeert een slachtoffer.

Nog een stop verder brengt ons bij Pentagon City, een grote shopping mall. Hier scoort Linda haar U.ggs en nog wat andere dingen.

Dan nemen we de metro naar Alexandria, een leuk plaatsje aan de rivier. We nemen het gezellige trammetje tot aan de waterkant en zoeken dan een restaurantje op. We eten heerlijk in een Ierse pub en zijn pas laat weer op de kamer. Tjonge, we voelen onze benen wel, zeg!

Tough Mudder in Snowmass

We hebben weer leuke plannen voor het weekend: Leen gaat meedoen aan de Tough Mudder, een race met allerlei akelige obstakels. 

De race wordt gehouden in Snowmass. Dat is een skiresort en het ligt vlakbij Aspen, waar we een hotel hebben. Aspen is voor ons meer dan 3 uur rijden over de enorm steile Independence Pass en die hopen we bij licht over te gaan. 

Zodra Maxine thuis is van atletiek vertrekken we. De jongens blijven thuis. We rijden goed door, maar het is toch al schemerig als we Independence Pass naderen. De weg is nauw en naast mij is niets dan een zwarte, diepe afgrond. Leen vertelt later dat hij ervan gedroomd heeft!

Maar we halen het en checken in bij het hotel. Leen belt nog met  wat  collega's die morgen ook zullen rennen en maakt wat afspraken. Vrij vroeg gaan we slapen.

Leen wordt de volgende ochtend al vroeg door een collega opgehaald. Ik wil graag dat Maxine nog wat langer slaapt, want ze is erg verkouden. Dat lukt gelukkig en als ze wakker is maken wij ons ook klaar om naar Snowmass te gaan. 

Er gaat gelukkig een gratis bus van Aspen naar Snowmass. Die zit vol met Tough Mudders die een latere starttijd dan Leen hebben. De stemming zit er al goed in.

Na wat gezoek en gedoe vinden we waar we moeten zijn. We bellen met Kate, ook een toeschouwer, die ergens bij een obstakel staat. Het is een behoorlijke klim omhoog, maar dan heb je ook wat. We zien Leen en zijn collega's vies en modderig aankomen rennen en ze worden nog viezer!

Na 5 uur zijn ze bij de finish! 

De hele groep:

Iedereen gaat terug naar het hotel om te douchen.

We gaan pizza eten bij de anderen, maar eerst lopen we nog even door Aspen, dat een upscale skiplaatsje is. Hier alleen maar de peperdure winkels, maar wel leuk om even te kijken.

Heel wat anders dan Leadville, haha.

We eten gezellig pizza bij de collega's en dan wil Leen nog even in de hot tub. Voor tienen ligt ie al te pitten!

De volgende ochtend eten we een heerlijk ontbijt op een terrasje in Aspen. Niet ver hiervandaan zijn de Maroon Bells, de meest gefotografeerde bergen van Colorado. Daar willen we vanochtend heen en rijden naar de parkeerplaats waarvandaan de gratis bus gaat. Al tientallen jaren lang mag je niet zelf meer met de auto naar boven, omdat dat teveel schade aanrichtte aan de natuur. 

Als we aankomen zijn de Bells in de wolken. We beginnen aan onze wandeling langs Maroon Lake. Overal staan bordjes dat er kortgeleden een beer en een eland gezien zijn, maar wij zien helaas alleen maar een paar grote marmotten.

De aspen trees:

De natuur is adembenemend hier en als we weer terug zijn bij het uitzichtpunt zijn de Bells goed te zien. We maken foto's en eten onze lunch aan de rand van het ijskoude meertje.

De Maroon Bells:

Ik zou hier wel de hele dag kunnen zitten, maar we moeten terug. 

We nemen weer de weg over Independence Pass en stoppen nu op de pas. Dit is de hoogste pas in Colorado, 12.095 voet, boven de boomgrens. Het is er koud en winderig en we lopen naar het uitkijkpunt. Daar zijn ook foto's van maar die willen even niet hier verschijnen😡. Leen doet het super met de auto en ook deze keer gaat het goed. Ik snap echt niet dat hier niet meer ongelukken gebeuren! Een vangrail is er niet.

Thuis hebben de jongens ook een goed weekend gehad en de afwasmachine draait zelfs!

Labor Day Weekend - kamperen bij Twin Lakes

Labor Day Weekend is een lang weekend voor de meeste Amerikanen en luidt het onofficiële einde van de zomer in. De Amerikanen trekken er massaal op uit. Kamperen en barbeque-en.

Of gewoon shoppen. Dat kan natuurlijk ook.

Wij gingen kamperen. Met de helft van de kinderen. Steven had betere dingen te doen in Fort Collins en Vic was op trainingskamp/tournament in Boston met zijn ice hockey team.

Om het verkeer op de beruchte I-70 te vermijden namen we een andere weg de bergen in. Een omweg van een half uur, maar een veel mooiere weg en uiteindelijk sneller. 

We gingen kamperen met Ruben's boy scout groep. Zij hadden een gedeelte van de camping gereserveerd, bij de Twin Lakes, op 10.000 voet, met fourteeners rondom. Een prachtige plek, maar zo rond het vriespunt 's-nachts. Daar waren we op voorbereid. We hadden de winterjassen en massas dekens mee. 

Voor Maxine waren er andere meisjes om mee te spelen.

Leen en ik liepen een beetje langs de waterkant. In het zonnetje was het heerlijk!

De volgende dag gingen we met een aantal andere families wandelen bij Turquoise Lake, vlakbij Leadville. Ook weer een prachtig meer. Donkere wolken en regenbuien wisselden af met strakblauwe luchten. 

Mt. Elbert links en Mt. Massive rechts.

We wilden even opwarmen met warme chocolademelk en thee en reden het bergdorpje Leadville in. Een schilderachtig, maar wat vervallen plaatsje, midden in de bergen met een fenomenaal uitzicht. Het leven is er hard, er ligt zo'n 8 maanden per jaar sneeuw. We warmden op in een supergezellige koffietent en liepen daarna door het plaatsje. Volgens de legende wonen hier erg veel geesten...

Prachtig uitzicht, toch?

Er was zelfs een operahuis:

En een Saloon:

Nou ja. Het was een lekker kampeerweekend, op een prachtige plek.

En Vic is ook weer geland!