Ter ere van het 50-jarig jubileum van mijn ouders zouden we met z'n allen vakantie vieren op Aruba.
Steven ging gelukkig ook mee, hij kon 2 weken vrij regelen op zijn werk. Hij kwam de avond voor vertrek nog laat aangejakkerd met zijn pick-up truck vol huisraad en kleding. Direct na terugkomst moet hij namelijk verhuizen en zal dan geen tijd meer hebben zijn kamer leeg te maken. Al die rotzooi moet in de garage (wat niet past, want die staat al vol met zijn meuk) en hij legt/gooit de rest in de hal. Een hoge stapel kleding, tassen en weet ik veel. Als wij naar bed gaan is hij nog bezig met uitzoeken...
Maar om 5 uur 's-ochtends is ook hij gepakt en bezakt en rijden we netjes om kwart over 5 de straat uit. Ik verwacht grote drukte op DIA en wil beslist ruim de tijd. Ook al omdat we ver weg willen parkeren en de shuttle naar het vliegveld moeten nemen. Zoals gewoonlijk verschillen Leen en ik hierover van mening, maar uiteraard krijg ik mijn zin en we vertrekken op tijd.
Het is ruim een half uur rijden en halverwege zegt Leen: shit! Mijn telefoon ligt nog op m'n nachtkastje...
Ik moet mijn best doen niet te ontploffen. Dit is de telefoon waarop mijn familie ons morgen zal bellen als ze geland zijn op Aruba en het is ook het enige nummer dat de Petsmart van Mia heeft. Ik zal ze dus vanaf Aruba moeten contacten om een ander nummer door te geven.
Ook zitten alle vluchtgegevens in die telefoon. We vliegen American Airlines, waar we nooit mee vliegen en dus ook geen enkele status hebben. En inderdaad, daar aangekomen lukt het selfchecken niet, want we weten het confirmatienummer niet. Het komt allemaal goed, maar kost tijd.
Het is takkedruk op DIA en we hebben al kostbare tijd verloren. Er staat een ellenlange rij voor de security en zuchtend sluiten we aan. We blijken nog net een paar minuten te hebben om een broodje te kopen en gaan als laatste aan boord, pfff.
Zonder problemen landen we in Miami, waar we een paar uur moeten wachten voordat we het vliegtuig naar Aruba ingaan. De passagiers zijn nu bijna allemaal vakantiegangers en de stemming zit er goed in bij sommigen.
Zonder problemen landen we dan eindelijk op Aruba, gaan vlot door de douane, huren een auto en rijden in 5 minuten naar het Talk of the Town Hotel, net in Oranjestad. Het is hier al 11 uur 's-avonds, maar voor ons is het nog maar 9 uur. We zitten nog even bij het zwembad en ik voel huid en haar nu al opleven van die heerlijke, warme, vochtige lucht.
De volgende dag worden we, ondanks het tijdverschil van 2 uur, toch redelijk op tijd wakker. We hebben allemaal zin in de dag. Zin om Aruba te verkennen en om de familie weer te zien. Bij dit hotel zit het ontbijt inbegrepen en daar maken we gebruik van. We lopen nog even naar het strandje aan de overkant en nemen onze eerste duik in het lauwe groenblauwe water van Aruba.
Om 11 uur moeten we uitchecken en we besluiten alvast even te kijken waar ons huis voor de komende 10 dagen is. We hebben een huis gehuurd tegenover Malmok strand, 5 minuten voorbij het high rise hotel gebied.
Het huis ziet er schitterend uit, maar ze zijn uiteraard nog druk aan het schoonmaken. We lopen even over het strandje en zoeken dan een lunchplek op bij de hotels. We nemen er ruim de tijd voor en gaan daarna opzoek naar Superfood, de grote supermarkt die een groot assortiment Nederlandse produkten verkoopt. We vinden het zo en inderdaad is de winkel half Amerikaans half Nederlands. We wanen ons in luikekkerland en de kar is zo vol!
Nog steeds zijn de schoonmaaksters bij ons huis bezig, maar ze zijn erg aardig en natuurlijk mag ik de koelkasten vast vullen. Leen rijdt terug naar het vliegveld om opa en oma en Linda en Willem met Thijs en Lynn op te halen.
Wat een feest als die er dan eindelijk zijn! Als we gekalmeerd zijn (hahah) laten we hen het huis zien en worden de slaapkamers verdeeld. Thijs en Lynn zijn moe en gaan naar bed, wij lopen nog even naar het strandje.
Tegenover ons huis:
De volgende dagen genieten we van elkaar en van Aruba. We gaan naar het strand, spelen veel in het zwembad, snorkelen en genieten van al het Nederlandse eten. Vaak staan Leen en ik vroeg op en wandelen over het strand of rijden een stukje met de auto en gaan dan wandelen. We zijn dan terug als de anderen net willen ontbijten. Dat werkt prima zo.
Na een paar dagen zijn Thijs en Lynn over de jetlag heen en maken we plannen voor uitstapjes. We rijden een dag naar het zuidpunt van Aruba, naar Baby Beach, de heren maken een tocht over het eiland in een all-terrain-vehicle (ATV) en de dames (plus opa) maken een tocht in een jeep. We bezoeken o.a. de natural pool (snorkelen), natural bridge, het Alto Vista kerkje en de vuurtoren op de noordpunt van het eiland. De heren bezoeken ook een aantal grotten.
Bij de natural pool:
De dames willen winkelen en daar hebben mijn mannen absoluut geen zin in. Zij gaan dus snorkelen en wij gaan met de dollars wapperen in Oranjestad. Bij The Paddock maak ik grappige foto's van Maxine en Thijs, verkleed als visserman/vrouw. We kopen evengoed weinig, grootste uitgave is het terrasje waar we, moe van de warmte, neerstrijken, haha.
Er komt een ritme in de dagen. In alle vroegte gaan Leen en ik eruit om het eiland te verkennen, daarna eten met z'n allen, dan snorkelen op het strandje vlakbij en 's-middags vaak iets actiefs. Een paar keer gaan we naar Eagle beach om een jetski te huren en Linda en Willem nemen Maxine mee voor een middagje The Palm Island, een eilandje voor de kust van Aruba, met waterpark, gratis eten en fantastisch snorkelen. Ook de bananaboat is bij de prijs inbegrepen en daar maakt Maxine graag gebruik van. Ook eet zij 2x een patatje met, een hamburger en drie ijsjes... tja.
Het huis heeft een prachtig zwembad waar menig watergevecht wordt gehouden:
De ruige noord- en oostkant van het eiland vinden we haast nog mooier dan de strand(hotel)kant van het eiland. Zwemmen kun je niet aan de oostkant, de golven beuken daar tegen het eiland. De hotels aan de westkant zijn gebouwd langs de typische Caribische stranden: lang, breed, met wit zand en blauwgroen water....
Vuurtoren en noordkust:
We eten uiteraard Nederlandse pannenkoeken bij Linda's en eten als afscheid op de laatste avond met z'n allen bij de Italiaan. Lekker!
Natuurlijk zou een vakantie niet volmaakt zijn zonder tenminste een doktersbezoek. Opa krijgt last van jicht in zijn grote teen en mijn zus is zo lief met hem naar het hospitaal te rijden.
Dan breekt toch de laatste dag aan en het afscheid is moelijk, ook omdat we niet precies weten wanneer we elkaar weer zullen zien. Waarschijnlijk zal dat pas volgend jaar worden...
Ik heb horrorverhalen gehoord over de drukte op het Arubaanse vliegveld en wil beslist drie uur van te voren aanwezig zijn. Leen vindt het weer onzin, maar natuurlijk krijg ik weer gelijk...
De rij voor het inchecken is kort maar bij ons duurt het lang. De koffers zijn te zwaar en we moeten dingen herpakken. We hebben 3 Nederlandse paspoorten (met greencards) en drie Amerikaanse. Ook hebben we voor Steven apart gereserveerd en de baliemedewerkster heeft het er zwaar mee. Maar eindelijk kunnen we dan doorlopen naar de Arubaanse paspoortencontrole. Daar kiezen we (ik zou haast zeggen; uiteraard) de rij die het minst opschiet. Daarna is het aansluiten in de rij voor de security. Lange rij, maar het loopt wel door.
Dan komen we in de vertrekhal. We denken even wat eten en drinken in te slaan, maar een medewerker beweert dat we daar geen tijd voor hebben en dat we onmiddellijk in de rij voor de Amerikaanse paspoortcontrole moeten aansluiten. Dat doen we dus maar. Er staat een rij voor een dubbele deur en als we daar zijn en de deuren gaan open, blijken we in een grote ruimte te staan met twee bagagebanden. En weer een lange rij voor alweer een set dubbele deuren. De koffers zijn er al en we sluiten weer aan...
Als de dubbele deuren opengaan, blijkt dat daar pas de rij begint: een ellenlange rij voor de Amerikaanse paspoortcontrole. We hebben nog anderhalf uur en wanhopen nog niet. Dit gaat echter zo allemachtig langzaam, zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. Van de 10 controles zijn er 4(!) open. Een paar keer valt het licht uit. Moeten alle computers weer herstart worden. Mensen staan met al hun bagage, autostoelen, kinderzitjes, babies, peuters, kleuters hutjemutje in de warme, volle raamloze ruimte. Er is 1 toilet. Geen drinken. Babies en kinderen gaan huilen. Moeders voeden hun babies aan de kant, op de grond. Grotere kinderen klagen over dorst. Er is geen drinken. Ik vind het schandalig. Zo zet je dieren nog niet bij elkaar, in een warme ruimte, zonder drinken, urenlang.
Het vliegtuig gaan we niet halen, dat wordt algauw duidelijk. Mensen beginnen met elkaar te praten en we komen erachter dat er achter ons in de rij ook mensen naar Miami moeten. Dat stelt ons gerust.
Als we eindelijk aan de beurt zijn neemt de beambte ruim de tijd voor ons gemengde gezin. Daarna rennen we door de gangen, gooien onze koffers weer weg en denken naar de gate te rennen. Mis! Alweer een securitycheck....ik denk dat dit de 6e keer is dat we ons paspoort moeten laten zien. Schoenen uit, ipad in de bak....afijn.
We rennen het vliegtuig in, dat nog maar half vol is. Er wordt gewacht op iedereen. Nou, dat kan nog wel even duren. In het begin gaat het ook langzaam, dan ineens komt iedereen binnen en vertrekken we meteen.
Jammer om zo onze laatste uurtjes op Aruba door te brengen, maar dat neemt niet weg dat de vakantie fantastisch was! Het eiland was schitterend en de tijd met onze familie onvergetelijk!
