Eerste schoolweken

En zo gaan Ruben en Maxine al weer twee en een halve week naar school. Ze gleden zo weer in het schoolleven. Direct weer huiswerk en huppetee. 

Ruben krijgt een druk jaar. Junior jaar is het voorlaatste schooljaar en er komen belangrijke testen aan. Bovendien heeft hij sinds een maand een baantje! Hij werkt bij een take-and-bake pizzeria en alles is nog nieuw en leuk. We zullen zien hoe het met zijn cijfers gaat....

Selfie...onder werktijd

Maxine zit in het laatste jaar van de middle school. Zij zal haar cijfers hoog moeten houden om in high school sommige vakken op het honors nivo te mogen doen. Ze doet weer mee aan atletiek en zit ook bij twee vrijwilligersgroepen die van alles op school organiseren en meehelpen. 

In Breckenridge maakten we weer een prachtige wandeling. We zijn zo eens wat hikes aan het verkennen en deze was weer super. We reden naar Boreas Pass, gedeeltelijk via een onverharde weg. Anderhalve eeuw geleden reed een trein over deze pas en op de pas zelf was een dorp. Barre omstandigheden daar, in de winter. Van het dorp zelf waren nog een aantal gebouwen over, sommige gerestaureerd en die dienen nu als heel simpele overnachtingsplaats voor back country skiers in de winter. Ook een stukje rails lag er nog. 

We klommen naar een nog hogere pas, de black powder pass, en hadden prachtige vergezichten met bergweiden vol wild flowers.

Lunchplekje.

Thuis, op het deck:

We hadden een verjaardag ook nog! Ruben werd 17.

En dan komt morgen de dag waarop we Vic verhuizen naar Madison. Al zijn spullen zijn al in de auto, zijn kamer is leeg...

Het is tijd, het is goed zo. De laatste twee weken was een soort van wachten voor hem. Al zijn vrienden, behalve gelukkig zijn beste vriend, zijn al weg. Er is niet veel meer te doen voor de jongens hier. Hij is er klaar voor. Wel zenuwachtig. 

We rijden morgenvroeg naar Wisconsin, settelen hem op zondag en dan rijden we met z'n tweetjes terug...

Laatste vakantieweken

En die zijn nog even druk!

Gelukkig was Maxine de halve week onder de pannen. Zij ging deze week naar een pretpark, op een andere dag met een andere vriendin naar een waterpretpark en hielp al een dag mee op school die volgende week weer begint. Zo. Toen was het al donderdag. Die bracht ze bij het zwembad door met alweer een andere vriendin. Vrijdag was weer een andere vriendin aan de beurt - gut, hoeveel vriendinnen heeft ze eigenlijk - daar bleef ze ook maar eens slapen en zo kwam ze de week wel door. Volgens mij ging ze ook nog naar de bioscoop. Zo zien we ze graag, de vakantieweken. 

Zaterdag hielpen zij en ik mee met de Special Olympics Colorado, die hun zomerspelen hielden. Die werden officieel geopend met het volkslied en de Olympische vlam. Daarna leidden we het bocce ball kampioenschap in goede banen. Volgens mij heet dat jeu de boules in NL. De atleten en hun ouders van de Denver afdeling kennen we inmiddels al een beetje en het is zo leuk ze weer te zien. We hebben deze zomer een paar keer met ze geoefend. Maxine en ik vinden allebei de Special Olympics erg leuk. De atleten zijn erg spontaan en hartelijk. Als ze boos of verdrietig zijn, laten ze dat direct weten.

Ruben ging deze week voor het eerst werken. In een pizzeria. Hij wordt nu nog ingewerkt en het leek hem niet al te moelijk. 

Ook gingen zijn verstandskiezen eruit. Er moest gezaagd worden in het bot en volgens de kaakchirurg was dat niet iets wat hij wilde horen en hij kreeg algehele narcose. Met lachgas. Toen ik hem op kwam halen in de recovery ruimte zat hij verdwaasd hardop te lachen. Hij was verbijsterd dat de kiezen er al uit waren en op mijn vraag hoe hij zich voelde zei hij grinnikend: I feel great! Ja, dat zag ik wel. Ik moest wel erg lachen. Hij vertelde de dokter dat hij het hier raar vond, ja zelfs een beetje niet pluis. En waarom zaten daar twee stopcontacten? En die kiezen in het zakje? Die waren echt niet van hem. En hij ging zo uit hoor, met zijn vrienden, dat kon best. Ik lag inwendig dubbel natuurlijk. Op weg naar huis viel hij stil. De drugs waren snel uitgewerkt. 

Hij heeft amper napijn gehad en ook geen dikke wangen gelukkig en zo is dat hoofdstuk ook weer klaar. Hoewel ik hem nog wel lekker plaag met wat ie er allemaal uitgekraamd heeft toen ie high was.

Vandaag reden we met de hele bubs naar Steven in Fort Collins. We kletsten gezellig bij en aten bij ons favoriete restaurantje. Met een ijsje na, want het was heet. Op de Oval in het hart van de CSU campus maakte ik wat foto's. We zullen het stel pas met Thanksgiving weer compleet hebben, als Vic een paar dagen thuis is. Tja. Vandaag hebben we nog even genoten met z'n allen. 

En dit is Mia's favoriete bezigheid. De eekhoorntjes de boom in jagen. En flink blaffen natuurlijk. Dat kan toch ook niet! 

Eekhoorntje zie je nog net halverwege de boom.

Nog een keer naar A.dam's Camp, orientatie in Wisconsin en een weekend met vrienden in Breck

Na een paar dagen thuis te zijn geweest vertrok Ruben voor nog een week A.dams Camp. Deze keer hielp hij mee met de groep 14-18 jarigen. Zijn leeftijd dus. Hij had er weer zin in. 

Kanoën:

Bowlen:

Gokarten:

Hij vond deze week nog leuker dan de vorige. Misschien omdat het kinderen van zijn leeftijd waren? Hij heeft wel wat heftige dingen gezien, waardevolle gesprekken gehad en dingen over zichzelf geleerd. 

Hij had na terugkeer zelfs een echte kampkater!

Voor die kampkater had ie gelukkig niet veel tijd. Ik haalde hem na kamp in Frisco op en we reden naar Breck, waar ik al een dag was met Maxine. 

Leen en Vic waren ondertussen in Wisconsin waar Vic orientatie had. Hij vond het allemaal best wel spannend, maar hij kwam enthousiast terug. Telefoonnummers uitgewisseld met een aantal jongens die ook in zijn flat gaan wonen en hij was blij met zijn lesrooster. Hij zal eind deze maand verhuizen en zo langzamerhand gaan we ons voorbereiden. 

Leen kwam vrijdagavond laat in Breck aan. Onze vrienden uit St. Louis waren ook in Breck en de jongens spraken direct af. Met het zusje, Dana, had Maxine al 2 dagen doorgebracht. Zaterdagavond gingen we met z'n allen bbq-en bij weer een ander bevriend stel en het was een prachtige avond. 

We verkenden weer meer bospaadjes achter ons huis en blijven ons verbazen over alle bloemen en hoe groen het is. 

Mooi toch?