Vic naar Wisconsin

Alles zit vrijdagavond al in de auto: dozen met kleren, beddegoed, twee tapijten en schoolspullen. Om 7 uur 's-ochtends rijden we weg. Madison ligt hier ongeveer 1000 mijl, ruim 1700 km, vandaan en we zullen er zo'n 14 uur over doen. 

We wisselen die dag af met autorijden en stoppen steeds maar kort. We rijden via noordoost Colorado naar Nebraska en het landschap is saai. Nebraska en ook Iowa, de volgende staat, zijn landbouwgebieden en er zijn eindeloze velden met voornamelijk mais. Hier en daar een enkel dorpje. 

Als we de staat Nebraska bijna door zijn, rijden we langs de hoofdstad, Lincoln. De zon schijnt op de koepel van het state capitol. Een half uurtje later zijn we in Omaha, de grootste stad van Nebraska en hier steken we de Missouri rivier over en zijn in Iowa.

Het landschap verandert. Hier geen naaldbomen meer en alles is groener en het land is glooiend. We rijden langs Des Moines, de hoofdstad van Iowa, en daar is ie weer in de verte, de state capital.

Om een uur of negen 's-avonds zijn we in Dubuque, aan de oever van de Mississippi. Aan de overkant ligt Wisconsin. We besluiten hier te slapen. We moeten nu nog anderhalf uur naar Madison en dat redden we morgen wel. 

Vic gaat douchen en televisiekijken, maar wij willen nog even lopen. We lopen naar de riverwalk en kijken uit over de donkere Mississippi. We lopen terug door het stadje, dat oorspronkelijk Frans was, voordat het door de VS overgenomen werd bij de zogenaamde Louisiana Purchase. Er zijn nog een aantal echt oude gebouwen over, het stadhuis en een operahuis o.a. Interessant en wij hebben even lekker de benen gestrekt.

De volgende ochtend halen we even wat ontbijtspullen en steken dan de Mississippi over naar Wisconsin. Anderhalf uur later rijden we Madison binnen.

We vinden zijn dorm gemakkelijk en overal zien we al ouders met kinderen zeulen met spullen. We sluiten aan in de rij met auto's om voor de deur te kunnen parkeren. Daar mogen we een uur blijven staan. Vic checkt in en krijgt de sleutel en een kar voor zijn spullen. We laden de auto uit en ik sluit met de kar aan in de rij voor de liften terwijl Leen en Vic een paar keer met spullen heen en weer lopen. Hij zit op de tiende verdieping, dus dat is wel even een workout.

Zijn roommate is er nog niet en we maken de kar leeg. En ja. Dan is het moment daar. We kunnen verder niets meer doen en Vic wil liever niet dat we rond blijven hangen op zijn kamer. Hij loopt nog even mee naar de auto en daar nemen we afscheid. Hij gaat het wel redden, zegt hij. 

In de auto stort ik natuurlijk even in. Nou ja. We verzetten de auto en gaan Madison verkennen. We zijn allebei wat bedrukt, maar vermannen ons. Kom op zeg, waar hebben we het over, het jong krijgt een prachtige kans om te studeren aan een topschool. 

We lopen wat rond, ik zuchtend en steunend en Leen opbeurend. In de grote universiteitswinkel kopen we een t-shirtje voor Maxine en dan lopen we door State Street naar het capitol.

We staan net onder de gigantische dome als Vic text dat hij en zijn roommate druk aan het werk zijn met hun kamer en dat ze nu iets gaan eten. Het gaat goed!

Nu heb ik dan ook op slag honger en we strijken neer op een terrasje in State Street. Ondertussen texten we met Maxine die een wiskundeprobleem heeft. Daddy helpt even!

Daarna lopen we naar Lake Mendota en zitten er aan de waterkant. Het is er hardstikke druk en gezellig. 

We kuieren wat langs de waterkant en liggen met een boek in het gras. Ons plan was hier nog dinner te eten, maar om 5 uur willen we toch liever gaan rijden. Vic heeft ons niet meer nodig hier. 

We rijden terug naar Dubuque en aan de oever van de Mississippi eten we wat. Ik moet denken aan het liedje uit mijn jeugd - Miiihiiiisssisiipiiiiii - en volgens Leen is het van Pussycat. Inderdaad. Ik zie me nog als kind op de schommel zitten, luidkeels dat liedje galmend, en nu sta ik hier. Aan de Mississippi. Wie had dat gedacht.

Het is nog vroeg in de avond en we hebben nog wel stamina om nog twee uur verder te rijden, naar Cedar Rapids, Iowa. Daar slapen we. 

De volgende dag weer vroeg op pad. Het is nu maandag en er is wat spitsverkeer, maar we rijden flink door. We willen net na Des Moines een wat langere stop doen. In dit gedeelte van Iowa, Madison County, bevinden zich de eewenoude overdekte bruggen, die beroemd geworden zijn door de film The Bridges of Madison County. We gaan van de I-80 af en rijden een half uurtje naar het zuiden, naar Winterset. Het is een typisch landelijk Amerikaans plaatsje: het dorpje is gecentreerd rondom een dorpsplein met winkeltjes etc. rondom en de gewone huizen daarachter. 

Er is een Chamber of Commerce en zodra we daar binnenstappen zegt Leen: zo, die zijn in het verleden blijven hangen zeg! Behalve de filmlocatie voor the Bridges of Madison County met in de hoofdrollen Meryl Streep en Clint Eastwood, is John Wayne hier geboren. Tja. Er zijn vele foto's uit de film, de film speelt op een oude tv, er zijn wat spullen uit de film (het strijkplankje!). Nou ja. Het meisje daar vraagt me of ik kom voor de bruggen en de filmlocaties. Ze legt op een kaart uit waar alles zich heeft afgespeeld. Helaas is de bar nog dicht, zo op de vroege maandagmorgen, dus de stoel waarop Clint aan de bar heeft gehangen kunnen we niet bewonderen. 

We lopen het pleintje rond en rijden dan naar de afgelegen brug, waar de 4-daagse liefdesgeschiedenis zich oa heeft afgespeeld. Het is een waargebeurd verhaal overigens. 

Ach, ik vond de film vroeger zo romantisch en alweer heb ik het rare gevoel hier nu gewoon te staan.

Nah. Hier is de brug:

Er waren in de 1800’s 19 van deze bruggen. Zeven zijn er nog over. 

Is het niet net Clint?

Er is zelfs een gift shop waar ook alweer de film draait.

Afijn. We draaien de I-80 weer op en besluiten dat we vanavond thuis willen zijn. We jakkeren dus door tot een uur of 4 en stoppen in Gothenburg, Nebraska. We rijden het kleine plaatsje in, alweer met een centraal plein, dit keer een park, waar een origineel station staat van de pony express. In de 1800’s was er een grote migratie gaande van mensen die van het oosten naar de westkust trokken. Te voet veelal. De pony express was een postsysteem, waarbij jonge ruiters met gevaar voor eigen leven- Indianen!- de post van St. Louis, Missouri, naar San Francisco brachten. Ze deden hier 10 dagen over. 

In het oude gebouwtje is nu een piepklein museumpje. We kijken even rond en zitten daarna nog even heerlijk in het gras onder de bomen. Het is 30 graden.

Ik rijd daarna nog een stuk en als het donker wordt neemt Leen het weer over. Half tien 's-avonds zijn we thuis. Pfff.