Carols, een verjaardag, oma en de Noompjes

Terug uit San Diego vielen we direct weer in de drukte. De kantoorkerstfeestjesdrukte. 

Leen zette eerst nog even onze omgevallen kerstboom overeind en vrijdagavond gingen we naar het feestje van Leen's bedrijf. Leuk en ongedwongen. Gewoon een buffet, dj, beetje dansen, veel kletsen. Gezellig.

Zaterdagochtend ging ik naar het brunchfeestje van de buurvrouw en zaterdagavond gingen we samen naar het kerstdiner van het zusterbedrijf van Leen's kantoor. Ik kende daar veel minder mensen, maar genoeg om het gezellig te hebben aan tafel. 

Zondagochtend vertrok Leen naar Williston om daar kerst te vieren met de crew. Ik bakte een hele stoot koekjes en andere kerstlekkernijen, zodat de meisjes daar die middag mee konden 'carolen'; langs de deur om kerstliedjes te zingen en koekjes uit te delen. 

En dan de verjaardag van Vic! 17 Alweer. Nounou. Wat gaat dat hard. Hij moest uiteraard hockeyen, maar er was tijd voor kadootjes en cupcakes.

Nu is het wachten op de Noompjes: Leen's zus en haar man en 3 kids komen hier kerst en oud-en-nieuw vieren!

Oma is er ook nog steeds en helpt flink mee:

Zij gaat binnenkort weer weg, maar een paar dagen zullen we voor het eerst allemaal samen hier in de VS zijn.

San Diego!

We haalden oma zondagavond van het vliegveld en lieten haar de volgende dag direct alleen met de kinderen en de dieren. Allerlei dingen nog even geregeld en maandagmiddag vertrokken we naar San Diego.

Leen heeft daar een conferentie en ik ga deze keer gezellig mee. Even uit die diepvrieskou hier.

Alles gaat voorspoedig en het kleine vliegveld van San Diego ligt vlakbij het centrum. Binnen het kwartier staan we bij ons hotel.

Zodra ik wakker word trek ik de gordijnen open en jawel hoor, daar is de zee weer! En de palmbomen, de zon en de warmte. Heerlijk. Leen's conferentie is elders in het hotel en als hij weg is maak ik me ook klaar om te vertrekken. 

Eerst eet ik nog even een ontbijtje beneden en informeer hoe ik gebruik kan maken van de leuke rode trolley die voor de deur stopt. Ik koop een dagpas daarvoor en ga als eerste naar Old Town. Hier begon de stad in de 1800's. Het is een openluchtmuseum; sommige panden zijn nu musea, andere zijn winkeltjes en restaurantjes geworden. Ik slenter er rond, lekker in het zonnetje. 

Ik koop alleen een kerstboomhanger, want ik heb net van oma gehoord dat onze kerstboom met donderend geraas omgevallen is. Daarbij zijn wel wat ballen gesneuveld. Nee he. Waarschijnlijk wilde Bitty in de boom klimmen.

Bij een leuk Mexicaans restaurantje eet ik lunch, gewoon buiten, in m'n t-shirtje. Ik doe het echt een stuk beter in warm weer, haha.

Daarna neem ik de trolley terug richting hotel, maar stap een paar haltes eerder uit, bij Seaport Village. Dit is nagebouwd als een klein, English strandplaatsje. Het ziet er allemaal erg gezellig uit. Ik loop een stuk over de Embarcadero, de waterkant, naar de USS Midway, een vliegdekschip. Wat een joekel, zeg! Ik blijf even staan kijken en besluit langs het water helemaal terug naar het hotel te lopen. Als ik er bijna ben, is er een klein parkje aan het water, waar veel gevliegerd wordt. Mensen liggen gezellig in het gras en dat doe ik dus ook maar even. Zalig hoor!

Terug in het hotel is Leen ook al gauw boven en maken we ons klaar om naar de receptie te gaan. Daar zie ik Debra, die ook met haar man mee is. Dat wist ik niet en ze had vandaag de kamer gebeld, maar ik was al weg. We besluiten direct morgen iets samen te doen.

Na de receptie gaan we met een aantal mensen uit eten en daarna moet Leen nog wat werken aan zijn presentatie voor de volgende dag.

De volgende ochtend haal ik gauw een ontbijtje en dan zie ik Debra al in de lobby. Zij heeft een huurauto en  we rijden over de Coronado Bridge naar Coronado Island, wat eigenlijk een isthmus is. Een groot gedeelte van dit eiland is militair terrein en omdat we zo zitten te kletsen rijden we ineens de basis op. We leggen uit dat we naar het strand willen en de vriendelijke militair wijst ons in de juiste richting. We rijden helemaal door tot de weg stopt. Vanaf hier is het onbewoonbaar gebied, we zien niet ver hiervandaan Tijuana, Mexico liggen. 

Op het strand was het echt heerlijk! Eindelijk weer met de voetjes in de oceaan! Een heel stuk lopen we over het strand. We zijn zo dicht bij Tijuana, dat we het stadium waar de stierengevechten worden gehouden duidelijk kunnen zien. 

We stoppen bij het Hotel del Coronado, een oud houten hotel, waar diverse presidenten ooit logeerden en waar ook de film 'Some like it hot' met Marilyn Monroe in '58 werd opgenomen. Het ligt dan ook schitterend pal aan het strand.

Inmiddels is het tijd voor lunch en we rijden terug naar San Diego, naar Balboa Park. Hier lunchen we in de Japanse tuin en kijken dan wat rond. De San Diego Zoo is hier en allerlei musea, die allemaal in Spaanse stijl zijn gebouwd. 

Mijn voeten hebben inmiddels blaren en ook Debra heeft het wel gehad en net voordat de mannen klaar zijn lopen we het hotel weer binnen. 

Leen is nog helemaal niet buiten geweest en wil graag langs het water lopen. We lopen naar Seaport Village en eten daar buiten bij een Grieks restaurantje. Heerlijk dat dat zo kan buiten.

En dan alweer de laatste dag. Ik koop weer een ontbijtje en check uit. De koffer kan ik in het hotel laten staan en ik loop het Gaslamp Quarter in, een paar straten met allemaal winkeltjes, bars en restaurantjes. Ik koop nog een t-shirtje voor Maxine en ga dan lekker op een bankje zitten lezen. Om 12 uur is Leen ook klaar en we lopen voor een laatste lunch naar Seaport Village en eten ons broodje buiten op het gras op.

Nu wordt het echt tijd voor een taxi en veel te snel hangen we alweer boven San Diego, op weg naar Denver. 

Thanksgiving week

Kort weekje! Donderdag is het Thanksgiving en staat alles stil in de VS.

De kinderen moeten maandag en dinsdag nog naar school. Vic heeft maandagavond ijstraining en komt pas om half 12 thuis. Als ik om half 7 de volgende ochtend in de keuken kom, ligt hij half-slapend zijn cornflakes naar binnen te schuiven. 

Hoe gaat het, Vic?

Bwah...

Maar waarom blijf je dan niet een keer in bed liggen? Zoveel doe je toch niet meer vandaag?

...have a math test first period and dad said I had to go...

Een math test?? Maar dat wordt toch niets zo??

Nee, dat dacht hij ook niet. 

Grote griebels. Ik stuur het jong terug naar bed en bel de school maar weer eens...

 Steven komt 's-middags thuis en we kletsen gezellig bij. Zijn examens gingen goed en hij heeft zijn vakken voor volgend semester al gekozen. Hij heeft zijn minor in geologie nu af, maar vanwege de late switch in majors heeft hij nog wat credits nodig die niet in het volgend semester passen. Hij heeft dus een extra half jaar nodig. Hij ziet er erg naar uit klaar te zijn met studeren.

Vic komt laat thuis want hij moest kalkoenen rondbrengen bij gezinnen die dat zelf niet kunnen betalen. Gelukkig doen ze dit met 4 jongens, want de buurten waar ze moeten zijn, zijn niet de beste. 

Leen gaat woensdag nog een halve dag werken en ik begin aan de taarten: een appel- en een pompoenentaart. Vic komt om 7 uur 's-ochtends thuis van een heeel vroege ijstraining en gaat nog een paar uur slapen. Als de taarten af zijn, is iedereen wakker en hangen we gezellig in de keuken.

Deze week hadden we ook nog de schilders boven en Maxine's kamer is nu eindelijk klaar. Als de schilders weg zijn helpen de jongens mee om dingen weer op hun plek te sjouwen.

Donderdag staan we niet te laat op, want de kalkoen moet in de oven! Dat is Leen's pakkie-an en ik begin na het ontbijt aan de andere gerechten: een broccolischotel, zoete aardappelen prak, gegratineerde aardappelen, stuffing, cranberry saus. Jammie!

We gaan ook op onze traditionele Thanksgiving wandeling. Het is echt heerlijk weer en meer dan een dun jasje hebben we niet nodig. We maken dan ook altijd foto's van allemaal samen en dat valt niet mee. Er hangt er eentje in een boom, ze zijn aan vechten en willen gewoon niet meewerken. Dus ik roep: jongens, toe nou toch, kijk nou even, Vic! Laat hem los, ojee, waar is Mia? VIC!! Toe nou even!  Kijk zelf maar:

Thuis gaat natuurlijk onmiddellijk de tv aan. Er zijn 3 football games op tv en die moet Vic zien, want 'zijn' spelers doen mee en hij hoopt deze ronde te winnen voor zijn fantasy football team. Afijn. Het wordt allemaal nogal luidruchtig.

Ondertussen gaat er allerlei lekkers in de oven en eindelijk kunnen we dan eten. Lekker hoor! Daarna gaan we allemaal op de bank om The Hobbit te kijken. Met de appeltaart en de pumpkin pie. Dit is Vic's bord, die gooit gewoon alles op een hoop:

De jongens slapen allemaal lang uit en Leen werkt verder aan Maxine's kamer en schroeft en hamert erop los. Het gaat er allemaal leuk uitzien!

's-Middags wil Steven nog wat boodschappen doen en dat doet ie maar lekker alleen. Ik waag me op Black Friday niet in een winkel. 

Voordat hij weer naar huis gaat vieren we nog Sinterklaas. Met chocoladeletters, kikkers, schuimpjes en pepernoten. Iedereen die een kadootje wil pakken moet eerst een sinterklaasliedje zingen. Natuurlijk helpen Leen en ik mee, maar het blijft lachen.

Tegen de avond vertrekt hij weer naar huis. Wij doen het verder rustig aan, Vic moest hockeyen en we rommelden wat in huis. Leen gaat vanavond Kerst in Williston, Noord-Dakota vieren met de crew daar.

Michael Bublé en de gap-decade.

We hadden een leuk uitje deze week: Michael Bublé kwam in het Pepsi Center. Hij heeft een paar hele leuke hits gehad, maar verder wisten we niets van hem. Hij gaf me daar toch even een show! Fantastisch! Mooie stem, super voorprogramma, met veel humor werden de songs aan elkaar gepraat en hij zong nog een aantal hele mooie covers. Super dus.

Ruben deed mee aan de Kickathon op de taekwondoschool. Dit is om geld in te zamelen voor een goed doel. Hij deed 1800 kicks in een half uur, ongeveer 1 per seconde.

Ik heb weer veel te stellen met Vic. Hij komt thuis uit school en gooit zijn rugzak op de grond.

'That's it. I'm not going to college'.

Ik blijf zen en vraag wat dan de bedoeling is.

'Jack S. and I are traveling through Peru'.

Ach zo. En hoe kom je dan aan geld, Vic?

Hij lacht mij toe:'From you, of course'.

Ja zeg. Ik ben gekke Greetje niet.

Ik begin aan mijn preek over hoe ik in principe niet tegen een gap-jaar ben, maar dat ie dan wel iets constructiefs moet doen. Huizen bouwen in Afrika of Engels leren aan kinderen...

Hoofdschuddend loopt ie de trap op.

'Mommy, mommy. I'm taking a gap-decade!

Gelukkig kom ik weer helemaal tot rust op mijn wandelingetjes met Mia. Soms gaat Bitty ook mee:

Aanrommelweekendje

Stilte voor de storm.

We hadden helemaal niets gepland dit weekend.

Even pas op de plaats, voordat de Thanksgiving- en kerstgezelligheid begint.

Trots ben ik op de kinderen.

Maxine kwam met een prachtig rapport thuis en tijdens het 20-minutengesprekje op school had de juf niets dan lof. 

Ruben test in februari voor zijn second degree black belt en oefent daar hard voor. Hij moest een opstel schrijven (3 bladzijden) en kreeg dat terug met alleen maar lovende kritiek van zijn taekwondo leraar. Niet alleen op het opstel, maar ook op hemzelf, als persoon. Het is ook een leuk joch, natuurlijk:

Vic had deze week try-outs voor het Cherry Creek District Varsity Hockey Team. En hij is geselecteerd! Hij heeft er hard voor gewerkt, dus fijn voor hem.

Op Steven ben ik ongetwijfeld ook trots, haha, maar die heeft het vreselijk druk met school en werk momenteel, dus het blijft bij texten. Hij komt volgende week hier, voor Thanksgiving en daar kijken we allemaal erg naar uit.

Maxine en ik deden alvast wat kerstaankopen in de mall en wie zien we daar? Juist. Santa. Ze wilde beslist niet op schoot zitten, maar allee, een plaatje in het kerstbos mocht nog net.

Nah, nog eentje dan:

Show time!

Het was een week met bijna elke avond wat.

Woensdagavond gooide ik de kids hun prakkie toe en slingerde me op de trein naar the Pepsi Center. Ik had trouwens nog een akkefietje op de parkeerplaats, die ook bekend staat als een transactieplaats voor velerlei ... eh... services. Ik kwam gehaast aangejakkerd en parkeerde lukraak naast een auto. Met daarin een man die dacht dat ik iets aan kwam bieden. Gelukkig kon ik hem aan het verstand peuteren dat ik echt alleen de trein wilde halen...

Afijn. Het kwam allemaal goed. Ik kwam veilig aan en ontmoette vriendin en wederhelften. Zij hadden ons uitgenodigd voor een Avalanche game en hadden kaarten op de derde rij! Super! Het was gezellig bijkletsen, alleen jammer dat de Avs verloren. Ze doen het overigens heel erg goed en dit was de 2de wedstrijd dit seizoen die ze verloren (van de 14).

Donderdagavond had Maxine uitvoering van haar schoolkoor. Ze had er veel zin in en zo leuk om de enthousiaste lerares met de kinderen in de weer te zien. 

Vrijdagavond de halve finale van Vic's high school hockey team. Het herfstseizoen is over. Na wat knoeien in de eerste periode kwamen ze erin en wonnen vrij gemakkelijk. 

Finale op zaterdagavond. Maar dan zouden we naar Rihanna! We besloten dat Leen naar Vic zou gaan kijken en dat Maxine dan een vriendin mee mocht nemen. Dat werd Faith en 's-avonds reed ik met 2 opgewonden dames opnieuw naar het Pepsi Center.

Leen's bedrijf heeft een suite in het Pepsi Center, door ons the box genoemd, en daar maken we vaak gebruik van. Anders hadden we vast geen kaarten voor Rihanna gekocht. Het was girls night out en gelukkig waren er een paar meiden die ik kende (buiten deze twee dan...).

Ondertussen texte ik heen en weer met Leen en hoorde dat Vic en zijn team State Champions werden! Woehoe! Dat levert ze een reis naar de nationale kampioenschappen op in het voorjaar van 2014. Erg leuk voor ze.

Rihanna zong, danste en twerkte er op los. Ik kende alleen de liedjes die ze aan het eind zong en 'Stay' is mijn favoriet. Hoewel ik vandaag de hele dag 'We found love in a hopeless place' zong...

Na middernacht waren we pas weer thuis.

Het is hier nog steeds ontzettend mooi weer, op zondag zelfs 20 graden, en we namen Mia mee naar het dog park in het Cherry Creek State Park. Dat vindt ze altijd fantastisch:

Ik ook.

Zondagavond had Leen The Box. Hij is dan de host, of gastheer, en kan klanten uitnodigen. Op zondagavond loopt het nooit storm en hij kreeg ook nog een afzegging en dus kon Ruben een vriend uitnodigen en togen we weer 'en famille' naar the Pepsi Center. Het werd een geweldige wedstrijd tegen de Washington Capitals. En een win! Het stadion stond op z'n kop.

Eerst wordt de National Anthem gezongen:

Deze keer waren er een aantal veteranen bij, want maandag is het Veterans' Day. Het volkslied wordt gezongen door een professional, maar bij de laatste zin wordt meegezongen en gejuichd. Vind ik altijd weer indrukwekkend.

De Avs scoorden hun 14e overwinning ( van de 16).

Happy Halloween!

En bij thuiskomst direct verkleden, want alledrie hebben ze een feestje!

Happy Halloween!