Tough Mudder in Snowmass

We hebben weer leuke plannen voor het weekend: Leen gaat meedoen aan de Tough Mudder, een race met allerlei akelige obstakels. 

De race wordt gehouden in Snowmass. Dat is een skiresort en het ligt vlakbij Aspen, waar we een hotel hebben. Aspen is voor ons meer dan 3 uur rijden over de enorm steile Independence Pass en die hopen we bij licht over te gaan. 

Zodra Maxine thuis is van atletiek vertrekken we. De jongens blijven thuis. We rijden goed door, maar het is toch al schemerig als we Independence Pass naderen. De weg is nauw en naast mij is niets dan een zwarte, diepe afgrond. Leen vertelt later dat hij ervan gedroomd heeft!

Maar we halen het en checken in bij het hotel. Leen belt nog met  wat  collega's die morgen ook zullen rennen en maakt wat afspraken. Vrij vroeg gaan we slapen.

Leen wordt de volgende ochtend al vroeg door een collega opgehaald. Ik wil graag dat Maxine nog wat langer slaapt, want ze is erg verkouden. Dat lukt gelukkig en als ze wakker is maken wij ons ook klaar om naar Snowmass te gaan. 

Er gaat gelukkig een gratis bus van Aspen naar Snowmass. Die zit vol met Tough Mudders die een latere starttijd dan Leen hebben. De stemming zit er al goed in.

Na wat gezoek en gedoe vinden we waar we moeten zijn. We bellen met Kate, ook een toeschouwer, die ergens bij een obstakel staat. Het is een behoorlijke klim omhoog, maar dan heb je ook wat. We zien Leen en zijn collega's vies en modderig aankomen rennen en ze worden nog viezer!

Na 5 uur zijn ze bij de finish! 

De hele groep:

Iedereen gaat terug naar het hotel om te douchen.

We gaan pizza eten bij de anderen, maar eerst lopen we nog even door Aspen, dat een upscale skiplaatsje is. Hier alleen maar de peperdure winkels, maar wel leuk om even te kijken.

Heel wat anders dan Leadville, haha.

We eten gezellig pizza bij de collega's en dan wil Leen nog even in de hot tub. Voor tienen ligt ie al te pitten!

De volgende ochtend eten we een heerlijk ontbijt op een terrasje in Aspen. Niet ver hiervandaan zijn de Maroon Bells, de meest gefotografeerde bergen van Colorado. Daar willen we vanochtend heen en rijden naar de parkeerplaats waarvandaan de gratis bus gaat. Al tientallen jaren lang mag je niet zelf meer met de auto naar boven, omdat dat teveel schade aanrichtte aan de natuur. 

Als we aankomen zijn de Bells in de wolken. We beginnen aan onze wandeling langs Maroon Lake. Overal staan bordjes dat er kortgeleden een beer en een eland gezien zijn, maar wij zien helaas alleen maar een paar grote marmotten.

De aspen trees:

De natuur is adembenemend hier en als we weer terug zijn bij het uitzichtpunt zijn de Bells goed te zien. We maken foto's en eten onze lunch aan de rand van het ijskoude meertje.

De Maroon Bells:

Ik zou hier wel de hele dag kunnen zitten, maar we moeten terug. 

We nemen weer de weg over Independence Pass en stoppen nu op de pas. Dit is de hoogste pas in Colorado, 12.095 voet, boven de boomgrens. Het is er koud en winderig en we lopen naar het uitkijkpunt. Daar zijn ook foto's van maar die willen even niet hier verschijnen😡. Leen doet het super met de auto en ook deze keer gaat het goed. Ik snap echt niet dat hier niet meer ongelukken gebeuren! Een vangrail is er niet.

Thuis hebben de jongens ook een goed weekend gehad en de afwasmachine draait zelfs!