Zo zit je aan de keukentafel in het Hoge Noorden en zo zit je met de hele familie onder een divi divi boom in Aruba:
Ter ere van het 50-jarig jubileum van mijn ouders zouden we met z'n allen vakantie vieren op Aruba.
Steven ging gelukkig ook mee, hij kon 2 weken vrij regelen op zijn werk. Hij kwam de avond voor vertrek nog laat aangejakkerd met zijn pick-up truck vol huisraad en kleding. Direct na terugkomst moet hij namelijk verhuizen en zal dan geen tijd meer hebben zijn kamer leeg te maken. Al die rotzooi moet in de garage (wat niet past, want die staat al vol met zijn meuk) en hij legt/gooit de rest in de hal. Een hoge stapel kleding, tassen en weet ik veel. Als wij naar bed gaan is hij nog bezig met uitzoeken...
Maar om 5 uur 's-ochtends is ook hij gepakt en bezakt en rijden we netjes om kwart over 5 de straat uit. Ik verwacht grote drukte op DIA en wil beslist ruim de tijd. Ook al omdat we ver weg willen parkeren en de shuttle naar het vliegveld moeten nemen. Zoals gewoonlijk verschillen Leen en ik hierover van mening, maar uiteraard krijg ik mijn zin en we vertrekken op tijd.
Het is ruim een half uur rijden en halverwege zegt Leen: shit! Mijn telefoon ligt nog op m'n nachtkastje...
Ik moet mijn best doen niet te ontploffen. Dit is de telefoon waarop mijn familie ons morgen zal bellen als ze geland zijn op Aruba en het is ook het enige nummer dat de Petsmart van Mia heeft. Ik zal ze dus vanaf Aruba moeten contacten om een ander nummer door te geven.
Ook zitten alle vluchtgegevens in die telefoon. We vliegen American Airlines, waar we nooit mee vliegen en dus ook geen enkele status hebben. En inderdaad, daar aangekomen lukt het selfchecken niet, want we weten het confirmatienummer niet. Het komt allemaal goed, maar kost tijd.
Het is takkedruk op DIA en we hebben al kostbare tijd verloren. Er staat een ellenlange rij voor de security en zuchtend sluiten we aan. We blijken nog net een paar minuten te hebben om een broodje te kopen en gaan als laatste aan boord, pfff.
Zonder problemen landen we in Miami, waar we een paar uur moeten wachten voordat we het vliegtuig naar Aruba ingaan. De passagiers zijn nu bijna allemaal vakantiegangers en de stemming zit er goed in bij sommigen.
Zonder problemen landen we dan eindelijk op Aruba, gaan vlot door de douane, huren een auto en rijden in 5 minuten naar het Talk of the Town Hotel, net in Oranjestad. Het is hier al 11 uur 's-avonds, maar voor ons is het nog maar 9 uur. We zitten nog even bij het zwembad en ik voel huid en haar nu al opleven van die heerlijke, warme, vochtige lucht.
De volgende dag worden we, ondanks het tijdverschil van 2 uur, toch redelijk op tijd wakker. We hebben allemaal zin in de dag. Zin om Aruba te verkennen en om de familie weer te zien. Bij dit hotel zit het ontbijt inbegrepen en daar maken we gebruik van. We lopen nog even naar het strandje aan de overkant en nemen onze eerste duik in het lauwe groenblauwe water van Aruba.
Om 11 uur moeten we uitchecken en we besluiten alvast even te kijken waar ons huis voor de komende 10 dagen is. We hebben een huis gehuurd tegenover Malmok strand, 5 minuten voorbij het high rise hotel gebied.
Het huis ziet er schitterend uit, maar ze zijn uiteraard nog druk aan het schoonmaken. We lopen even over het strandje en zoeken dan een lunchplek op bij de hotels. We nemen er ruim de tijd voor en gaan daarna opzoek naar Superfood, de grote supermarkt die een groot assortiment Nederlandse produkten verkoopt. We vinden het zo en inderdaad is de winkel half Amerikaans half Nederlands. We wanen ons in luikekkerland en de kar is zo vol!
Nog steeds zijn de schoonmaaksters bij ons huis bezig, maar ze zijn erg aardig en natuurlijk mag ik de koelkasten vast vullen. Leen rijdt terug naar het vliegveld om opa en oma en Linda en Willem met Thijs en Lynn op te halen.
Wat een feest als die er dan eindelijk zijn! Als we gekalmeerd zijn (hahah) laten we hen het huis zien en worden de slaapkamers verdeeld. Thijs en Lynn zijn moe en gaan naar bed, wij lopen nog even naar het strandje.
Tegenover ons huis:
De volgende dagen genieten we van elkaar en van Aruba. We gaan naar het strand, spelen veel in het zwembad, snorkelen en genieten van al het Nederlandse eten. Vaak staan Leen en ik vroeg op en wandelen over het strand of rijden een stukje met de auto en gaan dan wandelen. We zijn dan terug als de anderen net willen ontbijten. Dat werkt prima zo.
Na een paar dagen zijn Thijs en Lynn over de jetlag heen en maken we plannen voor uitstapjes. We rijden een dag naar het zuidpunt van Aruba, naar Baby Beach, de heren maken een tocht over het eiland in een all-terrain-vehicle (ATV) en de dames (plus opa) maken een tocht in een jeep. We bezoeken o.a. de natural pool (snorkelen), natural bridge, het Alto Vista kerkje en de vuurtoren op de noordpunt van het eiland. De heren bezoeken ook een aantal grotten.
Bij de natural pool:
De dames willen winkelen en daar hebben mijn mannen absoluut geen zin in. Zij gaan dus snorkelen en wij gaan met de dollars wapperen in Oranjestad. Bij The Paddock maak ik grappige foto's van Maxine en Thijs, verkleed als visserman/vrouw. We kopen evengoed weinig, grootste uitgave is het terrasje waar we, moe van de warmte, neerstrijken, haha.
Er komt een ritme in de dagen. In alle vroegte gaan Leen en ik eruit om het eiland te verkennen, daarna eten met z'n allen, dan snorkelen op het strandje vlakbij en 's-middags vaak iets actiefs. Een paar keer gaan we naar Eagle beach om een jetski te huren en Linda en Willem nemen Maxine mee voor een middagje The Palm Island, een eilandje voor de kust van Aruba, met waterpark, gratis eten en fantastisch snorkelen. Ook de bananaboat is bij de prijs inbegrepen en daar maakt Maxine graag gebruik van. Ook eet zij 2x een patatje met, een hamburger en drie ijsjes... tja.
Het huis heeft een prachtig zwembad waar menig watergevecht wordt gehouden:
De ruige noord- en oostkant van het eiland vinden we haast nog mooier dan de strand(hotel)kant van het eiland. Zwemmen kun je niet aan de oostkant, de golven beuken daar tegen het eiland. De hotels aan de westkant zijn gebouwd langs de typische Caribische stranden: lang, breed, met wit zand en blauwgroen water....
Vuurtoren en noordkust:
We eten uiteraard Nederlandse pannenkoeken bij Linda's en eten als afscheid op de laatste avond met z'n allen bij de Italiaan. Lekker!
Natuurlijk zou een vakantie niet volmaakt zijn zonder tenminste een doktersbezoek. Opa krijgt last van jicht in zijn grote teen en mijn zus is zo lief met hem naar het hospitaal te rijden.
Dan breekt toch de laatste dag aan en het afscheid is moelijk, ook omdat we niet precies weten wanneer we elkaar weer zullen zien. Waarschijnlijk zal dat pas volgend jaar worden...
Ik heb horrorverhalen gehoord over de drukte op het Arubaanse vliegveld en wil beslist drie uur van te voren aanwezig zijn. Leen vindt het weer onzin, maar natuurlijk krijg ik weer gelijk...
De rij voor het inchecken is kort maar bij ons duurt het lang. De koffers zijn te zwaar en we moeten dingen herpakken. We hebben 3 Nederlandse paspoorten (met greencards) en drie Amerikaanse. Ook hebben we voor Steven apart gereserveerd en de baliemedewerkster heeft het er zwaar mee. Maar eindelijk kunnen we dan doorlopen naar de Arubaanse paspoortencontrole. Daar kiezen we (ik zou haast zeggen; uiteraard) de rij die het minst opschiet. Daarna is het aansluiten in de rij voor de security. Lange rij, maar het loopt wel door.
Dan komen we in de vertrekhal. We denken even wat eten en drinken in te slaan, maar een medewerker beweert dat we daar geen tijd voor hebben en dat we onmiddellijk in de rij voor de Amerikaanse paspoortcontrole moeten aansluiten. Dat doen we dus maar. Er staat een rij voor een dubbele deur en als we daar zijn en de deuren gaan open, blijken we in een grote ruimte te staan met twee bagagebanden. En weer een lange rij voor alweer een set dubbele deuren. De koffers zijn er al en we sluiten weer aan...
Als de dubbele deuren opengaan, blijkt dat daar pas de rij begint: een ellenlange rij voor de Amerikaanse paspoortcontrole. We hebben nog anderhalf uur en wanhopen nog niet. Dit gaat echter zo allemachtig langzaam, zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. Van de 10 controles zijn er 4(!) open. Een paar keer valt het licht uit. Moeten alle computers weer herstart worden. Mensen staan met al hun bagage, autostoelen, kinderzitjes, babies, peuters, kleuters hutjemutje in de warme, volle raamloze ruimte. Er is 1 toilet. Geen drinken. Babies en kinderen gaan huilen. Moeders voeden hun babies aan de kant, op de grond. Grotere kinderen klagen over dorst. Er is geen drinken. Ik vind het schandalig. Zo zet je dieren nog niet bij elkaar, in een warme ruimte, zonder drinken, urenlang.
Het vliegtuig gaan we niet halen, dat wordt algauw duidelijk. Mensen beginnen met elkaar te praten en we komen erachter dat er achter ons in de rij ook mensen naar Miami moeten. Dat stelt ons gerust.
Als we eindelijk aan de beurt zijn neemt de beambte ruim de tijd voor ons gemengde gezin. Daarna rennen we door de gangen, gooien onze koffers weer weg en denken naar de gate te rennen. Mis! Alweer een securitycheck....ik denk dat dit de 6e keer is dat we ons paspoort moeten laten zien. Schoenen uit, ipad in de bak....afijn.
We rennen het vliegtuig in, dat nog maar half vol is. Er wordt gewacht op iedereen. Nou, dat kan nog wel even duren. In het begin gaat het ook langzaam, dan ineens komt iedereen binnen en vertrekken we meteen.
Jammer om zo onze laatste uurtjes op Aruba door te brengen, maar dat neemt niet weg dat de vakantie fantastisch was! Het eiland was schitterend en de tijd met onze familie onvergetelijk!
Nou ja zeg, was ik toch zo maar een paar dagen in Nederland!
Ik kon er van te voren hier niets over zeggen, want...het was een verrassing voor mijn ouders! Zij waren vorige week 50 jaar getrouwd en nee, ze zouden vooral geeeeen feest geven. En omdat we volgende week met z'n allen op vakantie zullen gaan, zouden we dus niet ook nog eens naar Nederland op en neer.
Hoor ik een maandje geleden dat ze toch een feestje gaven. Borreltje, dinertje, dat soort gedoe. Ik baalde dat ik er weer eens niet bij kon zijn. Maar Leen riep: gaaaan! Alleen is ook maar ongezellig en Vic wilde ook wel mee en zo boekten we twee tickets om opa en oma te verrassen...
Mijn zus haalde ons af van Schiphol en zo stonden we dan ineens in de keuken van opa en oma. Helemaal blij natuurlijk!
We maakten die middag nog een lekkere wandeling bij de dijk, ons vaste rondje als we daar zijn.
Ik zag voor de eerste keer het nieuwe huis van mijn zus en het was heerlijk de kinderen weer te zien.
Vic was vooral moe en bleef dat de hele tijd. Behoorlijk last van jet lag. Zelf had ik weinig last, had veel te veel te kletsen denk ik.
Zaterdagochtend nog even snel een wat boodschappen doen, boeken kopen en een kroketje eten (of twee, haha) en daarna omkleden voor het feestje.
Daar zag ik (bijna) al mijn nichten en neef weer, met aanhang, mijn tante en vrienden van mijn ouders. Erg gezellig bijgekletst, erg leuk iedereen weer te zien.
We waren net tijdens een hittegolf in Nederland (het was wel een paar dagen boven de 20 graden!) en besloten op zondag naar een waterplas te gaan. Ook daar deed Vic een tukje, tesamen met opa en oma en zijn oom. Zus en tante dachten om de kinderen.
Maandag was het alweer tijd om te gaan. Gelukkig zien we ze over een weekje weer, dus het afscheid was gemakkelijk.
We treinden naar Amersfoort, waar we aten met de schoonfamilie en daar ook bleven slapen.
De volgende ochtend op Schiphol wachtte ons een zeer leuke verrassing: we kregen een upgrade naar business class! Vic had een grijns van oor tot oor en besloot nooit meer anders te willen reizen. We mochten als eerste aan boord en kregen direct champagne of iets anders aangereikt. Ondertussen liet Vic zijn stoel op en neer gaan en voor en achteruit. We konden gestrekt liggen, woehaha. We aten een heerlijk maaltijd en Vic maakte nog gebruik van de dessertwagen: ijs met allerlei toppings.
Helaas moesten we in Washington overstappen en kwamen in het volgende vliegtuig gewoon weer achterin terecht...hoofd tussen de knieen...nou ja.
En nu hebben we weer jet lag. Ik hoorde Vic om 6 uur vanochtend al scharrelen en toen lag ik zelf ook al een uur wakker. Ik ging eraf en vond een zeer wakkere Vic die 'starving' was. En zo zaten we voor half 7 al te ontbijten met z'n twee-en. Beschuit met hagelslag en ontbijtkoek, zalig!
Minstens 1 keer in de zomer beklimt Leen een zogenaamde 'fourteener', een berg hoger dan 14.000 voet. Bijna altijd gaat Steven mee, die is daar wel voor in, en meestal ook nog wel 1 of 2 van de andere jongens. Dit keer gingen ze met z'n vieren.
Plan was om de ene dag Mt. Elbert en de volgende dag Mt. Massive te doen. Deze bergen liggen naast elkaar, met de camping in het dal in het midden.
Mt. Elbert is 14433 voet hoog, oftewel 4400 meter. De wandeling vanaf de camping naar de top was 9 mile (15 km) . Steven en Vic liepen dat in 5 uur, Leen en Ruben in 6 uur. Het weer kon niet beter, geen onweerswolk aan de lucht. Aangeraden wordt om voor het middaguur op de top te zijn, omdat in Colorada er na de middag in de zomer vaak onweer komt. Uiteraard moet je dan niet op de top van een berg staan. Mt. Elbert is ook nog eens de hoogste berg in Colorado.
De uitzichten zijn schitterend:
Op de top:
Melk en bier op de camping, welja:
Vic had ontzettend slecht geslapen die nacht en ook voor Ruben hoefde Mt. Massive niet zo. Omdat het toch voor iedereen leuk moet blijven, besloten ze terug te gaan en Mt. Massive voor een andere keer te bewaren.
Zo dan! De eerste echte vakantieweek is achter de rug!
Maandag vertrok Oma Wil weer naar huis en Leen vloog naar Ohio vanwege een vergadering op dinsdagochtend. Ook Charlie, de logeerhond, werd die middag weer opgehaald. Maxine ging met een vriendin naar het zwembad en zo was het ineens rustig hier!
Niet voor lang natuurlijk. Maxine kwam thuis met het verzoek of Faith hier mocht blijven slapen? Natuurlijk, gezellig. Faith is een gezellig meisje en de dames vermaakten zich met filmpjes maken op hun I-touch. Jordan en Ruben kwamen er ook bij en ze gingen met z'n allen verstoppertje spelen in het donker. Aangezien dit met veel geren en vooral veel gegil van de dames gepaard ging heb ik er om half 11 maar een einde aan gemaakt. Sommige buren moeten tenslotte gewoon werken...
Faith ging de volgende dag weer naar huis en wij gingen voor het eerst dit jaar naar het pretpark, Elitch Gardens, in het centrum van Denver. We splitsten op en Maxine en ik gingen een paar rollercoasters doen. Na een stuk of 5 voel ik altijd al een beginnende hoofdpijn opkomen en dus besloten we naar het waterpark te gaan. Het was bloedheet die dag en in dat park was het dus ook behoorlijk druk. We deden een paar keer de lazy river en gingen daarna lunch halen. Nog een paar glijbanen, even in het zwembad, dobberen in de lazy river en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Maxine had 's-avonds een verjaardagsfeestje waar ze ook de hele avond met een groep meiden in het donker spelletjes deden, dus die was zwaar afgepeigerd toen ik haar om half 11 ophaalde....
Woensdag sliepen we eens lekker uit en las Maxine bijna de hele dag in deel 2 van de 'I am number four' serie. Ruben en Jordan zette ik op de trein naar downtown, waar ze gingen lunchen en souvenir-shoppen, haha.
Die avond was alweer Jordan's laatste hier en de heren zetten de tent op in de tuin. Snel hoor, zo'n weekje is zo voorbij. Ze hebben het volgens mij wel gezellig gehad en veel leuke dingen gedaan. De jongens zien elkaar ieder jaar voor een week in de zomervakantie, het ene jaar komt Jordan hier, het andere jaar gaat Ruben naar California voor een week. Leuk, dat ze het contact zo aanhouden en ze hebben het ook nog steeds leuk met z'n twee-en.
Die donderdag karden we dus maar weer eens naar het vliegveld en ik besloot ter plekke dat Jordan oud genoeg was om zelf de gate op de zoeken. Dat vond hij zelf ook wel, zo moeilijk is het tenslotte niet (er stond ook een rij tot uit de deur voor Southwest, dat vergemakkelijkte de beslissing wel, haha). We zwaaiden hem uit tot na de security en een paar minuten later texte hij al dat hij bij de gate zat. Mooi.
Ik gooide nog even de boodschappenkar vol bij de King Soopers, maakte gauw een toet, gooide het hele spul in de auto en vertrok naar het zwembad voor een bbq met de boy scouts.
Vrijdagavond had de dame weer een verjaardagsfeestje, deze keer met het thema: juwelen maken van lege blikjes. Ze had het erg leuk gehad.
Echt een lekkere zomerweek: feestjes, bbq, pretpark, middagdutjes, sleepovers, zwembad en zon!
Tja, en dan waren Leen en ik zaterdag alweer 23 jaar getrouwd...Ik had een hotel in Vail (in de bergen) geboekt. Vanwege hevige bosbranden niet al te ver hier vandaan, kreeg ik het wel wat op de zenuwen. Om nu de kinderen alleen te laten als ze moeten evacueren...dat gebeurde nl. ongeveer een uur rijden ten zuiden van hier en de wind en de hitte waren zeer ongunstig voor de brand. Gelukkig voor ons en vooral voor de mensen die direct met deze afschuwelijke brand, de grootste en meest verwoestende ooit in Colorado, te maken hebben, nam de wind wat af en zakte de temperatuur wat op vrijdag. Ook viel er gelukkig wat regen. Het gevaar was geweken (voor ons in ieder geval) en zaterdagmorgen reden we de bergen in naar Vail.
Om 1 uur waren we al bij het hotel en we besloten te proberen om alvast in te checken. Dat lukte gelukkig en even later liepen we Vail in. Vail is voor een groot gedeelte een resort town, helemaal op het skien gericht. Het doet wat Europees aan, met een klein centrumpje met allemaal winkeltjes en vnl. Zwitsers aandoende restaurantjes. We besloten te lunchen in een Gasthof en namen, uiteraard, de schnitzels met spatzle en rode kool! Da's lang geleden.
We namen de gondelberg naar boven op Vail Mountain en wandelden daar een uurtje.
Daarna terug naar het hotel, boek gepakt en naar het zwembad. Dat zwembad lag aan de Eagle River en er was ook nog een trouwerij gaande...dus genoeg te zien.
Toen het te koud werd maakten we ons klaar voor het avondeten. Zoeken hoefden we niet, want in het straatje van ons hotel was het Swiss Restaurant, waar ze kaasfondue hadden. Dat had Leen die middag al gezien en dat moest het worden. De Zwitserse koebellen hingen in het restaurant, de serveersters hadden echte dirndle-jurkjes aan, glas wijn erbij...happy anniversary!
De volgende ochtend ontbeten we op ons balkonnetje en lazen heerlijk in het zonnetje tot het tijd was om uit te checken.
Thuis was het allemaal prima gegaan: zus was uit logeren geweest en Ruben en Vic hadden een emmer golfballen leeggeslagen bij de plaatselijke sportclub. Ruben ging ook bij een vriend slapen en Vic kreeg 3 vrienden op bezoek. Mia was keurig uitgelaten en behalve een wat vol aanrecht (de vaatwasser is kennelijk nog steeds een mysterie voor de heren) zag het huis er keurig uit.
In het weekend kwam Steven thuis, ook om Oma Wil te zien. De hele meute ging zaterdagmiddag golfen en zondag zaten we met z'n allen gezellig de hele dag in de tuin. Steven at nog thuis, maar moest maandag weer naar school en werken.
Zondag dan eindelijk de dag waarop we al maanden hadden gewacht: Taylor Swift kwam in het Pepsi Center! Met haar Red Tour. Al direct op de parkeerplaats bleek dat we ons weer eens niet goed voorbereid hadden: iedereen was in het rood gekleed, met flikkerende, nagemaakte gitaren en meer van dat soort dingen. Wij waren in het blauw...afijn. We kochten dan maar gauw een glow stick en waren net op tijd voor de pre-show: Ed Sheeran. Leuk hoor.
Het concert was erg leuk, spetterende show, minstens 15 verkleedsessies en een aantal liedjes gewoon Taylor met haar gitaar. Het moeder-dochter-gehalte was groot, haha.
Maandag had Vic dan zijn laatste examen (Spaans) en 's-avonds waren de cijfers bekend. Hoe die het doet weet ik niet, maar het was weer super. Hij vetrok onmiddellijk naar een vriend en kwam alleen even thuis voor Maxine's continuation.
Op Maxine's school doen ze na de 5e klas (groep 7?) een ceremonie omdat de kinderen allemaal dan naar de middle school gaan. Ze zingen met z'n allen een lied, er worden babyfoto's getoond en direct daarna een recente foto (zorgt altijd voor een hoop 'ge-aaaaaahhhh') en uiteindelijk de uitreiking van het 'diploma'.
En een kadootje natuurlijk:
Nu was iedereen dan vrij, heerlijk vakantie! Maxine moest wel nog naar dance, haar jaarlijkse recital was dit weekend. Intussen moest ik ook nog de laatste hand aan haar balletcostuum leggen: ze was een paars krijtje in het ballet van Peter Pan... Hemel, wat een karwei. In een grote pan op het vuur paarse verfstof gedaan en dan de balletschoentjes, leotard, maillot en rokje erin gedumpt. Het spetterde natuurlijk alle kanten op en het uitspoelen was ook een crime. Vooral ook omdat we op dat moment de loodgieter over de vloer hadden in verband met een 'nasty little problem' in de basement....De wasmachine en de badkamer beneden deden het even niet. Handig met 7 mensen in huis...Maar goed, dat is een ander verhaal. Het costuum kwam af en toen moest er nog een hoed bijgeknutseld worden (en ik ben zo niet handig...) en toen ik dacht het het af was moesten er nog letters op het pakje gestreken worden. Afijn, best leuk geworden toch:
Dan kwam ook nog Jordan aan, Ruben's vriend uit California. Ik had, zeer onhandig, daarvoor nog een afspraak met de orthodontist gepland. Moest allemaal net kunnen. Krijg ik die ochtend een text van Jordan's moeder dat Jordan bij de gate blijft wachten en o ja, zijn telefoon doet het niet... Da's balen,want nu moeten we een gate pass halen en door de security...en we waren al laat....en dat konden we hem dus niet laten weten...
Goed, we waren maar een half uurtje te laat...Jordan blijft hier een week, dus da's gezellig voor Ruubs.
Woensdagavond gingen Leen en ik weer naar het Pepsi Center en zagen Andrea Bocelli in concert. Tjee, wat gaaf! Die man heeft me een stem, zeg! We hebben genoten.
Dan Maxine's dance recital. Eindelijk was het dan zover. Vrijdagavond was het ballet Peter Pan, waarin ze dus een krijtje is, maar ook een Indiaantje. Erg professioneel gedaan allemaal. Zaterdag nog een keer Peter Pan en ook 2 shows waarin ze alle company dances deed. We namen de jongens mee naar 1 show en Oma zag er drie!
Ze was erg emotioneel na de laatste show, ze heeft geen auditie gedaan dit jaar, omdat ze in middle school een aantal andere dingen wil doen, waaronder acteren. Dit is niet te combineren met deze professionele dansopleiding. Ze zal wel lessen blijven volgen, maar niet meer wedstrijddansen. Het was een zware beslissing en ondanks de tranen gisteren blijft ze erbij dat dit haar het beste lijkt...
Vandaag hebben we het maar even heel rustig aan gedaan, beetje zwembad enzo. We hebben ook nog een logeerhond voor een paar dagen, dus met 7 mensen, 2 honden en 2 katten hoef ik me voorlopig niet te vervelen....
Stilletjes hoor, zo'n weekend. Ik had van te voren bedacht wat ik allemaal wilde doen (veeeel lezen, veel tukjes doen) en dat is ook wel gelukt, maar het wat toch wel erg stil allemaal. Gelukkig was Vic er nog. Mijn introverte kind zegt dan wel niet zo veel, het is toch het idee dat er nog iemand in huis is. Hij wilde graag elke dag eten ophalen en informeerde halverwege de middag al waar we dat zouden doen. Onder mijn aanmoediging studeerde hij eens wat, hoewel dat tussen de hockeywedstrijden door moest. Daar ging hij eens goed voor zitten, liefst met een bord eten op schoot, en leefde zich helemaal in.
Maandagavond haalde ik Leen en Maxine weer op die het super hadden gehad.
Uit de koffer kwamen allerlei Nederlandse heerlijkheden en stapels tijdschriften. Ik kan weer even vooruit.
Woensdagavond kwamen Ruben en oma Wil bijna tegelijk aan in Denver. Ruben's vlucht was behoorlijk vertraagd, wat ons goed uitkwam, want zo kon Leen ze allebei in een keer meenemen. Ruben's keelpijn was over, hij was verkouden geworden. Hij had het heel erg leuk gehad en liet alle geijkte foto's zien: Witte Huis, Lincoln, Jefferson, allerlei musea, Vietnam memorial, Korean memorial, changing of the guards in Arlington, wat hij zeer indrukwekkend vond. Ook waren ze nog een dag in Philadelphia geweest en hij had daar o.a. de Liberty Bell gezien en de kamer waarin de Declaration of Independence destijds werd getekend.
Hij had de volgende dag een drukke dag. Het was zijn laatste normale schooldag en na school was er de award ceremonie en 's-avonds Court of Honor van de Boy Scouts. Vorige week kregen we een brief thuis waarin stond dat hij een award zou krijgen van school. Waarvoor stond er niet bij. Wij dus naar de high school en daar zat het theater al helemaal vol. De Amerikanen zijn dol op awards en hoewel niet iedereen er een krijgt, schat ik toch dat de helft er wel een (of meerdere krijgt). Afijn, we maken weer grapjes over waarvoor hij toch een award zou kunnen krijgen en hij zegt lachend: nou, misschien wel 'most fashionably dressed', haha.
Afijn, hij kreeg er 4! Super dus.
Gauw naar huis, want hij moest door naar Boy Scouts en Leen en ik gingen uit eten met zijn collega's. Dat was weer zo gezellig dat we uiteindelijk, zeer vriendelijk, verzocht werden het restaurant te verlaten, want het ging dicht.
Vic zit inmiddels midden in zijn finals, weet precies wat voor cijfer hij moet halen en doet het minimale. Komt allemaal goed. Ik moet me niet zo druk maken, adviseert hij mij.
Zo, zeg. Wat kwamen er enthousiaste verhalen uit Nederland! Op dit moment hangen Leen en Maxine alweer ergens boven de oceaan, op weg naar huis...
Woensdag vertrokken ze met enorme vertraging (onweer in Chicago), maar haalden nog net de aansluiting. Gelukkig maar, want ze hadden een leuke dag gepland met (bijna) alle familie (jammer van Eeke en Hugo, die helaas op school zaten). Daarna ging Maxine met opa en oma mee en ging Leen de volgende dag naar de bruiloft van Karel en Liesbeth! Het was natuurlijk een bijna totaal verregend bezoek, maar ze hebben toch nog best veel gewandeld, zeehondjes gezien, koffie gedronken, Hema en andere winkels aangedaan en gewoon lekker genoten van de familie. Iedereen enorm bedankt voor de verwennerij van Maxine, ik ben benieuwd wat er allemaal uit de koffers komt....haha.
Hier was het toch raar stilletjes, de jongens al om half 8 de deur uit en dan dacht ik: ok, wat nu.... Afijn, ik heb me vermaakt natuurlijk (lekker bijgelezen, middagdutje gedaan, filmpje gekeken, foto's geplakt....heerlijk hoor). Gelukkig heb ik de beesten nog. Mia is nogal 'needy' en Jake stond vanochtend om kwart over zes al miauwend naast mijn bed....brokjes waren op....
Vrijdagmiddag nog een graduation feestje van de zoon van een vriendin. Gezellig bijgekletst met allerlei vrienden en kennissen. Ruben ging ondertussen zwemmen in het reservoir en dat was misschien toch niet zo'n goed idee, want de volgende ochtend klaagde hij over keelpijn.
Jammer dan, want dat was de ochtend dat hij om 6 uur op school moest zijn om naar Washington DC te gaan. Hem dus afgezet bij school en een paar uur later texte hij al: did you put some Advil in my bag?
O jee. Hij had dus echt keelpijn en heeft 's-avonds in het hotel nog meer pillen gekocht. Nog even gebeld over hoeveel pillen hij mocht nemen (6? Noooo, 2 is enough, every 6 hours or so....Oh, I thought maybe 4 or so...Mijn hemel, waar zijn die chaperones?). Dodelijk vermoeiende gesprekjes zijn dat. En ik had natuurlijk niemand waar ik thuis tegen aan kon kletsen. Ja. Vic. Dat gaat ongeveer zo:
Ik, zorgelijk,: ....mmm, hoop dat ie ok is....maak me wel zorgen... hoe moet dat nou morgen, als ie zoveel moet lopen...(pruttel, pruttel) ... en weinig slaap natuurlijk...
Vic (zucht): Mom! He's fiiiiiiine....(nog een zucht).
Volgende dag weer een text van Ruben: of hij een zonnebril kon kopen....Verder niks gehoord over keelpijn. Zal wel gaan dan toch?
Vic gaat ondertussen zijn eigen gang. Gaat naar de sportschool. Gaat naar een vriend. Werkt aan zijn huiswerk (examens volgende week). Kijkt t.v. Wil om 3 uur al een discussie over wat we gaan eten, 's-avonds. Gezellig, die Vic.
Vandaag maar even wat opruimen...Komen ze tenminste in een opgeruimd huis. En morgenochtend ontbijtkoek en een roggebroodje met kaas! Jammie.
